Adieu

Een strakke zuidwestenwind doet dikke regendruppels tegen de past gepoetste vensterramen pletsen. De wet van de zwaartekracht laat ze in een ongeziene vaart naar beneden glijden en daar versmelten in pasgeboren plassen. Nog maar enkele dagen oud maar hij is er al, de herfst. Zo was het ook met de voorbije zomer. Stipt op eenentwintig juni was hij daar en meteen met een flinke hittegolf. Het werd letterlijk en figuurlijk zweten. Het kwam aan als een figuurlijke mokerslag. Frontaal in mijn aangezicht. We zouden met een groepje van vijfentwintig fietsers een driedaagse tocht maken naar het Nederlandse Baarle-Nassau. Enkele dagen voordien voorspelde de weerman ons fietstemperaturen van meer dan vierendertig graden. Het werd stil. De fietsersgroep met allemaal mensen boven de zestig fronste de wenkbrauwen. Is dit wel verantwoord stelde menigeen in stilte voor zichzelf. Maar, de wonderen zijn de wereld niet uit. De dag van vertrek wees de thermometer een heerlijke vijfentwintig graden. Ha, ha, de weersvoorspellers zaten er serieus naast. Dus wij de fietst op genietend van het deugddoend zomers weertje op onze eerste fietsdag. Tot wij de ochtend daarop tijdens het ontbijtbuffet elkaar bekeken. De processierups had toegeslagen. Jeuk, rode vlekken, spuitbusjes, zalfjes enz. De processierups werd voor de komende dagen onze metgezel en gespreksonderwerp. Toch genoten we van deze driedaagse. En de zomer kabbelde verder. Precies een maand later rond eenentwintig juli werd een volgende mokerslag uitgedeeld, de aankondiging van een tweede hittegolf. En… er zouden recordtemperaturen gemeten worden.

Zomer. Deuren en ramen gesloten. Alle rolluiken omlaag om de voorspelde hitte uit huis te houden. Er was geen ontkomen aan. Op donderdag vijfentwintig juli zat ik op vinkenslag samen met de weervrouwen en mannen, klimaatvoorspellers, alle media op aan. TV, radio, laptop, tablet enz. Bij regelmaat kroop ik met de snelheid van een oude slak naar buiten om de graden op mijn buitenthermometer af te lezen. Ik wou deze recordpoging bewust meemaken. In de late namiddag herhaalde ik het ritueel en zag op de thermometer tweeënveertig graden staan.

Ik maakte een vreugde sprong die omwille van deze uitzonderlijke hoge temperatuur niet hoger kwam dan een vijftal centimeter en nam een foto als bewijs voor de eeuwigheid. Op de terugweg naar mijn verduisterde bunker waar ondertussen de temperatuur ook al gestegen was tot dertig graden keek ik over de tuinhaag en kon mijn ogen niet geloven. Ik waande mij in een fatamorgana. Mijn buurman had zijn tuin van een grote plek kunstgras voorzien. Nu zag ik dat hij zijn kunsttapijt aan het sproeien was. Dat was voor mij een brug te ver. Maar bij nader toezien zag ik dat het kunstgras bij deze recordtemperatuur aan het smelten was.

Alle goede dingen bestaan uit drie zegt het spreekwoord en bij deze geen uitzondering. Een derde hittegolf werd eind augustus opgediend. Het werd me te veel. Je moet begrijpen dat je als waterman (mijn sterrenbeeld) in deze tijden van extreme droogte door iedereen bekeken wordt. Je durft je haast niet meer in het openbaar te vertonen. En wat als straks mijn sterrenbeeld ook nog helemaal opdroogt. Vandaar dat ik er de voorbije maanden niet was met mijn schrijverijtjes. Het waren drie moeilijke zomermaanden. Hopelijk zal de herfst mijn en alle andere watervoorraden weer voldoende aanvullen om er de komende maanden weer helemaal te staan. Adieu zomer.

Bedankt voor jullie begrip.

B’ART

25 september 2019