Afscheid



De zomer sterft in de armen van de herfst en gaat van ons heen. Neemt afscheid.

Niet zonder zich nog eenmaal in alle pracht te kleuren en dan haar kleed zachtjes neer te leggen. Te sterven en stilletjes uit het leven te gaan.

Sterven of doodgaan kent geen seizoenen, geen winter, geen lente, geen zomer, geen herfst.

Soms komt het sterven, doodgaan zo onverwachts, in de vroege ochtend of de late avond of in de donkere nacht. Plots of heel langzaam na een lang gedragen ziekte. Brutaal of omringd door zij die dierbaar zijn. In de variatie van het leven is er ook die van de dood.

Het zijn je vader of moeder, man of vrouw, kind of kleinkind, vriend of dichte buur. En ook die onbekende.

Er is die verwoestende storm in de stilte. De stilte die er is en waarom men niet gevraagd heeft. Het gemis van zoveel. De storm in jou en de onrust in de ongevraagde stilte.

Maar er is ook de stilte, die zwanger is van zoveel mooie herinneringen. Herinneringen die je deelt of ook niet, en koestert in het diepst van jou. Herinneringen aan wat die andere met jou deed en jij met hen.

In deze kille dagen waarin de dagen korten en we op zoek zijn naar licht en warmte kleuren de begraafplaatsen en denken en gedenken we hen die ons dierbaar zijn.

Laten wij elkaar dragen en ver-dragen, omarmen,  over de seizoenen heen met die geliefde nog heel dicht om ons heen.

B’art

1 november 2019