HET, EI & ZIJ

We moeten de realiteit niet ontvluchten, maar genoeg is genoeg. Ik benoem het alleen nog met HET.

HET heeft ons in stevig de greep. Grijpt ons letterlijk en figuurlijk bij de keel. De hele wereld, zonder uitzondering. HET is de oorzaak en wij zijn het gevolg.

Als we echt heel eerlijk durven zijn zitten we allemaal met een ei. De ene met een kwartelei, de ander met een kippenei of nog anderen met een struisvogelei. En… het mag. Er zijn genoeg redenen om met een ei te zitten. Iedereen heeft zo zijn eigen redenen om met een ei, figuurlijk rond te lopen.

Zo heeft Eric, een begenadigd en creatief kunstenaar uit een naburig dorp, zijn eigen ei beschilderd. De plannen waren daar om twee weekends in maart de deuren van zijn atelier open te zetten en zijn kunst aan de buitenwereld, vrienden en kennissen te tonen. Maar het mocht niet zijn want HET heeft er een stokje voor gestoken.

Speciaal voor dit schrijverijtje mocht ik van hem een foto ontlenen. Het sprekende bewijs van wat we op deze opendeurdagen mochten verwachten. Met een angstwekkende precisie tekent en schildert hij wat in zijn hersenen pruttelt en broed op een ei. Ik sta gewoon perplex. Heb er geen woorden voor. Dit is kunst met een grote K. Je verliest uur en tijd. Je vergeet wat er rondom in de wereld gebeurt. En dat is in deze tijden van HET een heerlijk gevoel. Je wordt opgezogen en meegenomen in zijn wereld van kleuren en beelden op een ei van slechts enkele centimeters groot. Wereldklasse. Rubens en Van Eyck zouden met bewondering en een vleugje jaloezie over zijn schouders meegekeken hebben.

Met zijn fierheid toon ik hier zijn kunst. Urenlang, dagenlang heeft hij, op een alledaags ordinair vogel product voorover gebogen gezeten en minutieus met verf en penseel dit alles omgetoverd tot  een juweel, tot een uitzonderlijke flikkerende ster aan zijn kunstenaarsfirmament. Eerlijk, ik moet even naar adem happen. Al ben ik alleen, hij krijgt van mij een staande ovatie.

Eric is niet alleen. Linda een van mijn grote lezersfans van het eerste uur hanteert dan weer op haar beurt de grotere verfborstel. Linda loopt al jaren academie. Ze daagt zichzelf constant uit. Tast haar grenzen af en stapt geregeld uit  haar comfortzone om telkens nieuwe dingen en materialen te ontdekken. Van modellen schilderen en tekenen tot het creëren van heel abstracte werken op het witte canvas. Je voelt hoe de werken leven. Ontstaan uit liefde, woede, frustratie, geluk dat telkens vertaalt in een compositie van warme, koude, vloekende, vloeiende, afstotende of omarmende kleurencombinaties. Enkele stappen achteruit. Hoofd naar links of naar rechts gebogen. Nog eens kijken en dan de juiste compositie zoeken. Nog een borstelstreek, en nog een. Mengen, roeren en de juiste kleur op het penseel. Een kunstwerk wordt geboren. Linda krijgt ook hier van mij letterlijk en figuurlijk een open doek. Gewone mensen die ongeziene dingen creëren. Petje af.

Ondanks HET ontgaat mij de lente niet. Het wonder van de natuur dat jaarlijks op de afspraak is. Heel vroeg dit jaar. Als tegengif zet de lente nu alles extra in kleur. Daagt de lente ons uit om haar in alle volheid te bewonderen. Nu doen is de boodschap. Creatief zijn in geest en met lijf en leden, in bewegingen, ideeën, ieder op zijn niveau een beetje kunstenaar zijn of worden.

Nog heel even veel geduld en de toekomst lacht ons weer toe want na de lente komt de zomer.

B’ART

23 maart 2020