Dromen

 

Mag ik dit keer eens beginnen met jou een vraag te stellen? Ziezo, de vraag is gesteld namelijk de vraag “mag ik dit keer eens beginnen met jou een vraag te stellen?” Maar, dit is eigenlijk niet de vraag die ik je wil stellen. De vraag die ik je wil stellen is veel indringender, persoonlijker en daarom begon ik als entree met een algemene vraag.

Wat ik je eigenlijk wil vragen is de volgende vraag. Leeft er in jou nog een droom die je wil waarmaken? Iets waarvan je zegt “dit wil ik nog beleven”. Die of deze droom wil ik nog verwezenlijken? Ik probeer even in je gedachten te komen. In je dromen mee te gaan.

Droom jij ervan om als dirigente of dirigent voor een uitverkochte concertzaal de bolero van Ravel te dirigeren met als klap op de vuurpijl ons Koninklijk paar in de loge? Bij de laatste noot krijg je een minutenlange staande ovatie. Of wil jij de eerste zijn die totaal onverwacht en voor Jan en alleman – vooral voor de vele wetenschappers – het coronavaccin op je palmares kan en mag schrijven? De ontdekker, de uitvinder van dit langverwachte vaccin? Met je vaccin er in slaagt de wereld opnieuw een beetje gezonder te maken? Misschien droom jij ervan om de knop te vinden die de klimaatopwarming een halt kan toeroepen en gemiddelde temperatuur spectaculair kan doen dalen? Wil jij er  misschien een jaartje tussenuit om op een overbevolkt onbewoond eiland tot rust te komen? Dat van het overbevolkte kon je niet weten want dat stond niet in de reisbrochure. Wil jij eens veertiendagen vertoeven op de hoogste top van de Himalaya, ontbijt inbegrepen?

Droom jij ervan om met al je kookkunsten de eerste kok, kokkin te worden van een viersterrenrestaurant? Vier Michelinsterren op een rij. Dat is pas echt dromen. Mijn droom is dan om in jouw gezelschap een tafeltje van drie te reserveren. Voor mezelf, mijn echtgenote en jij de sterrenchef.

 

Ja, je mag het weten ik heb ook een droom. Een droom waarvan ik al zolang droom. Ik droom ervan om een boek te schrijven. Een besteller die nog nooit geschreven is. Succesvoller dan de serie van de zeven zussen van Lucinda Riley of van vijftig tinten grijs van E.L. James het pseudoniem van Erika Leonard.

Al jarenlang loop ik met de titel van het boek in mijn hoofd. Sterker nog ik heb de auteursrechten op de titel laten vastleggen bij mijn uitgever. Ja, je leest het goed ik heb al een uitgever. Ik betaal jaarlijks wel een serieuze som om de titel exclusief voor mij te houden. Om de haverklap belt de uitgever mij op met de vraag waar het script van het boek nu blijft. Een titel en mijn naam als schrijver is niet voldoende naar het schijnt. Gelukkig is er dit jaar geen boekenbeurs en dat neemt de druk een beetje van mijn schouders.

 

Ik huur ook al geruime tijd een huisje in de Zeeuwse polders net over de Nederlandse grens. Daar wil ik mijn droom realiseren. Mezelf opsluiten en schrijven , schrijven en nog eens schrijven tot het boek helemaal klaar is en de uitgever niet meer hoeft te bellen. Regelmatig steek ik de grens over en trek ik naar mijn huurhuisje in de Zeeuwse polders om er te poetsen. Het gezellige woonvertrek te ontdoen van de vele spinnenwebben. Het kleine tuintje te onderhouden. Na deze karweitjes zet ik me met een tasje thee en een doosje echte Zeeuwse zandkoekjes op het terras en laat ik mijn fantasie de vrije loop. Neem ik enkele notities in mijn kladschriftje en… daar blijft het dan bij.

Met fierheid wil ik toch de titel van het boek aan jou verklappen. Je bent de eerste en de enige die het weet. Het blijft dus onder ons.

“Grasduinen tussen mango en mais” wordt de veelbelovende titel.

Er is wel een probleem. Ik  ben er nog niet uit wat het worden zal. Een thriller van formaat? Een streekroman of een roman met streken? Fictie of non-fictie. Een gefantaseerd reisverhaal? Of wordt het, het meest verkochte kookboek ooit? Met deze titel moet dat wel lukken en zeker met de ingrediënten mango en maïs. Het kan ook een onvervalste intrige worden dat zich afspeelt in een Chateau in de buurt van Bordeaux tijdens de jaarlijkse voorstelling van de nieuwe Bordeaux geflankeerd met een weelderig buffet met mango en maïs. De perfecte gifmoord?

Wordt het een kanjer van een boek met meer dan zevenhonderd beschreven bladzijden over de drugtrafiek tussen Colombia en de Antwerpse haven? Tonnen cocaïne verstopt tussen een lading mango’s en ingeblikte maïs?

Of waag ik mij aan een licht erotische roman? Die heeft wellicht letterlijk en figuurlijk niet veel om het lijf. Puur en onvervalst.

 

Wanneer ik zo zit te piekeren in mijn huurhuisje in de Zeeuwse polders en de knoop probeer door te hakken welk boek het worden zal speelt op mijn transistorradiootje de monsterhit van Marco Borsato die ik meezing uit volle borst.

 

“De meeste dromen zijn bedrog
maar als ik wakker word naast jou dan droom ik nog.
Ik voel je adem en zie je gezicht
je bent een droom die naast me ligt.
Je kijkt me aan en rekt je uit
een keer in de zoveel tijd komen dromen uit!”

Zo ontwaak ik misschien wel eens met naast mij het boek waarvan ik droom het ooit  te schrijven en zing ik luidop ergens op een strand in Zeeland “ Je bent een droom die naast mij ligt”.

Mijn smartphone gaat af en ik zie op het scherm dat het mijn uitgever is. Ik neem niet op en droom verder. Want, de meeste dromen zijn bedrog maar een keer in zoveel tijd komen dromen uit.

B’ART

20 september 2020